ترابر نیوز:
بولتن نیوز در تاریخ ۰۳ خرداد ۱۳۹۱ نوشت:
مایه ی تاسف برای ماست که خرمشهر را فقط با پوستر ها و فیلمها و نواهایش می پسندیم و دوست داریم وبرای آبادانیش بی خیال!!! اگر قرار باشد برای سوم خرداد مراسم بگیریم و افتخار کنیم که روز آزادسازی خرمشهر است،چرا برای خرم شدنش کاری نمی کنیم!!؟ مگر کم ثروت و منابع در این شهر نهفته است که مردمش باید همانند مردم سومالی زندگی کنند. بعد ازسی سال از آزادسازی آن هنوز باید شاهد آثار جنگ باشیم.اگر نمی خواهید آبادش کنید پس آن را تبدیل به موزه کنید و خالی از سکنه اش کنید.!!
مردم خرمشهر چه گناهی کرده اند که صدام ملعون بیشعور خرمشهرمان را نه خرمشهرشان را تبدیل به خونین شهر کردو تبدیل به تلی از خاکستر و خرابی نمود.آیا وقت ان نشده است که مقداری هم به آن برسیم.خرمشهر را فقط برای شهدایش میخواهیم و یا برای خودش!!؟ چقدر قرار است به تهران برسیم و بزرگش کنیم !!!؟
مردم خرمشهر در برابر دشمنان در زمان جنگ ایستادگی کردند یا تهرانی ها(منظورم مردم نه رزمندگان اشتباه نکنید) سی سال میگذرد تهران شده است کاخ نشین و خرمشهری که روزی خرم و آباد بود و تهران در برابرش پشیزی هم نبود شده است کوخ نشین!! همه ی هم و غممان شده است تهران!!
اگر مردم خرمشهر در برابر دشمن پایداری نمی کردند حال تهرانی هم وجود داشت!!!!؟
اما امروزه تهران فرقش با خرمشهر در این است که آب و هوایش خوب،امکاناتش زیاد و عالی، متمدن، با فرهنگ و…………!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! پس خیلی فرق می کند.
زمانی افتخارمان این بود که می گفتیم به خرمشهر خوش آمدید جمعیت ۳۶ میلیون نفر
حال باید بگوییم به تهران خوش آمدید جمعیت ۸۰ میلیون واندی….
تصاویری ازابادان قدیم
فرودگاه ابادان سال ۱۳۵۰
اتش نشان های ابادانی
موزه ابادان
خبر انلاین در تاریخ چهارشنبه ۳ خرداد ۱۳۹۱ نوشت:
۳۰ سال پس از آزادی خرمشهر، هنوز هم یادگاران جنگ بر دل و دیوار مردم و خانه ها مانده است. خرمشهر در آرزوی بازسازی مانده. وعده ای که ۲۴ سال پس از پایان جنگ، هنوز به سرانجام روشنی نرسیده است.
خبرانلاین در تاریخ ۲۹ فروردین ۱۳۸۹ نوشت:
به گزارش «خبر آنلاین»، خرمشهر از معدود شهرهایی است که نامش به تقویم رسمی کشور راه یافته. روزهای سقوط و فتح خرمشهر به یکی از مهمترین نقاط عطف تاریخ این مملکت بدل شده‌اند که مقاومت جانانه و پیروزمندانه مردم در مقابل تهاجم خارجی را به یاد می‌آورند.
فاصله بسیار اندک خرمشهر تا مرز عراق موجب شد تا این شهر و مردمش به راحتی در تیررس دشمن قرار گیرند و بیشترین صدمات را از این حملات تحمل کنند.
این شهر پیش از اشغال، بندری پررونق و آباد و شهری شاد و خرم به حساب می‌آمد.
اما حالا تفاوت چندانی با روزهایی که در اشغال بعثی‌ها بود، ندارد. در و دیوارهای سوراخ‌سوراخ و ساختمان‌های همچنان مخروبه اما نه متروکه، سیمای جنگزده شهر را به تمامی حفظ کرده‌اند. درکمال تعجب، در اکثریت قریب به اتفاق همین بناها مردم، سکونت دارند.
البته مسجد جامع، بازسازی شده و تنها بخشی از دیوار قدیمی آن به یادگار مانده است.
ساختمان مشهور «شش طبقه»اش که زمانی برو بیایی داشت، حالا حال و روز عجیب و غریبی دارد.
واقعا خرمشهر باید بیست و دو سال پس از پایان جنگ، مشکل فاضلاب و آب شرب داشته باشد؟
واقعا کدام وجدان بیدار و منصف، می‌پذیرد که ایران در بازسازی «عراق» مشارکت کند ولی حال و روز خرمشهرش اینگونه باشد؟
انصافتان را شکر! حال و احوال جوان خرمشهری که میراث‌دار جنگی است که بر پدرانش و شهر و دیارش تحمیل شده، باید این باشد که از فرط بیکاری و رخوت، گوشه خیابان چرت بزند؟
حالا واقعا حق مردم خرمشهر پس از تحمل آن همه دشواری و آوارگی، این است؟ حق مردم خرمشهر به کنار، حق در و دیوار خرمشهر هم این نیست.
شاید خرمشهر بیش از «ستاد دائمی بزرگداشت آزادسازی خرمشهر» به «ستاد دائمی بازسازی خرمشهر» نیاز داشته باشد.
دیدار از خرمشهر جدا�’ کار دشواری است، حتی اگر خرمشهری نباشید. اما این را بدانید که خرمشهر هنوز که هنوز است زیباترین و سرخ‌ترین غروب دنیا را دارد. بی‌تردید.
